Η μειωμένη όραση είναι μία παθολογική κατάσταση που επηρεάζει την ικανότητα ενός ατόμου να εκτελεί καθημερινές εργασίες. Δυστυχώς, η προχωρημένη αυτή κατάσταση δεν μπορεί να διορθωθεί με γυαλιά, φακούς επαφής, φάρμακα ή χειρουργική επέμβαση. Η σημαντικά μειωμένη οπτική ικανότητα μπορεί να προκληθεί από ασθένειες των ματιών, όπως ο εκφυλισμός της ωχράς κηλίδας.
Τα άτομα με μειωμένη όραση μπορεί να αντιμετωπίζουν προβλήματα στο να εκτελούν καθημερινές εργασίες, όπως η ανάγνωση. Εξαιτίας αυτών των αδυναμιών, τα άτομα με προβλήματα όρασης παρουσιάζουν αυξημένο κίνδυνο κατάθλιψης, η οποία σχετίζεται με υψηλότερα επίπεδα αναπηρίας και θνησιμότητας. Δυστυχώς, πολλά άτομα με κατάθλιψη παραιτούνται της θεραπείας. Πιστεύουν ότι είτε η θεραπεία δε θα αποδώσει είτε ότι η κατάσταση είναι αναπόφευκτη λόγω του γήρατος. Επιπλέον, πολλά άτομα δε γνωρίζουν πού να στραφούν για εξειδικευμένη ψυχολογική φροντίδα. Μπορεί να απευθύνονται σε γιατρούς που δε διαθέτουν τη γνώση για τη διάγνωση και τη θεραπεία των προβλημάτων τους. Λόγο αυτού, βυθίζονται ακόμα περισσότερο στην κατάθλιψη.
Επί του παρόντος, η πιο κοινή θεραπεία για τη μειωμένη όραση, λόγω του εκφυλισμού της ωχράς κηλίδας, περιλαμβάνει μόνο θεραπεία της όρασης. Αυτή η θεραπεία περιλαμβάνει την αξιολόγηση της λειτουργικής όρασης ενός ασθενούς, την σύσταση συσκευών υποβοήθησης της όρασης και οδηγίες για τη χρήση αυτών των συσκευών. Ωστόσο, δεν περιλαμβάνει καμία μορφή ψυχολογικής υποστήριξης για τον ασθενή.
Συμπεριφοριστικές θεραπείες για την αντιμετώπισης της κατάθλιψης
Πρόσφατα, οι ερευνητές διερεύνησαν την αξία του συνδυασμού ψυχολογικής θεραπείας και αποκατάστασης της όρασης για τη μείωση του ποσοστού κατάθλιψης σε ασθενείς με προβλήματα εκφυλισμού της ωχράς κηλίδας. Μελέτησαν 188 ασθενείς, κατά μέσο όρο 84 ετών, με εκφυλισμό της ωχράς κηλίδας και πρώιμα σημάδια κατάθλιψης. Αυτή ήταν η πρώτη κλινική δοκιμή που εξέτασε την αξία των ολοκληρωμένων θεραπειών για τους συγκεκριμένους ασθενείς.
Στο πλαίσιο της μελέτης, κάθε συμμετέχων έλαβε δύο συνεδρίες αποκατάστασης της όρασης. Στη συνέχεια, οι ασθενείς ανατέθηκαν τυχαία σε δύο τύπους ψυχολογικής θεραπείας: συμπεριφοριστική ή υποστηρικτική θεραπεία. Κι οι δύο περιλάμβαναν έξι συνεδρίες μίας ώρας στο σπίτι του ασθενούς.
Τα συμπεριφοριστικά μοντέλα προάγουν την αυτάρκεια και τις κοινωνικές συνδέσεις για τη βελτίωση της διάθεσης. Η υποστηρικτική θεραπεία, από την άλλη πλευρά, διευκολύνει την προσωπική έκφραση του υποκειμένου.
Μετά από τέσσερις μήνες, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα επίπεδα της κατάθλιψης ήταν στη συμπεριφοριστική ομάδα ήταν στο 12,6%, συγκριτικά με την υποστηρικτή θεραπεία που ήταν στο 23,7%. Το ποσοστό κατάθλιψης που βρέθηκε στην ομάδα υποστηρικτικής θεραπείας ήταν παρόμοιο με αυτό που αναφέρθηκε στους ασθενείς που δε λάμβαναν καμία θεραπεία.
Η Αμερικανική Ακαδημία Οφθαλμολογίας ενθαρρύνει τους οφθαλμολόγους να παρέχουν πληροφορίες σχετικά με τους τρόπους αποκατάστασης της όρασης. Προτρέπει, όμως, και στην ενημέρωση για τους τρόπους βελτίωσης της διάθεσης και καταπολέμηση της κατάθλιψης.
Πηγή:
American Academy of Ophthalmology/ aao.org